«سبک شیرین نو در ادبیات ایران و ایتالیا: بررسی تطبیقی»، نخستین پژوهش دانشگاهی در حوزه‌ی ادبیات تطبیقی در سده‌های میانی ایران و ایتالیاست که در قالب کتاب در ایران به چاپ می‌رسد و در اختیار پژوهشگران این زمینه قرار می‌گیرد و از سوی دیگر نخستین کتاب پژوهشی دانشگاهی است که به زبان ایتالیایی در ایران به انتشار می‌رسد. ازآنجاکه در سده‌های سیزدهم و چهاردهم میلادی اوج تاثیرگذاری فرهنگ ادبی و فلسفی تمدن فلات ایران را می‌توان در اروپای رومانس مشاهده کرد و در همین عصر دادوستد اندیشه، از طریق ترجمه‌هایی که در دوران‌های پیشین انجام گرفته بود، میان ایران و ایتالیا قوت گرفت، تألیف پژوهشی از این دست بایسته می‌نمود. نگارنده که پیشتر در مقالات گوناگون، که در ایتالیا به چاپ رسیده بود، بارها به این حوزه از پژوهش‌های تطبیقی پرداخته است، در کتاب حاضر کوشیده است که محصول سالها ژرفکاوی در ادبیات تطبیقی که با سنت ادبی فاخر ایران و ایتالیا در پیوند است را در قالب مجموعه‌ای یکپارچه ارائه کند. این پژوهش به کاوش در آبشخورهای مشترک آفرینش ادبی و اندیشه ورزی بزرگترین سخنوران ایران و ایتالیا در دوران طلایی ادبیات غنایی این دو سرزمین پرداخته و کوشیده است که پدیداری سبک نو را در این دو کشور، در سده‌های سیزدهم و چهاردهم میلادی، از طریق شناسایی منابعی که به طور همزمان یا در روزگاران گوناگون در آن تاثیرگذار بوده‌اند واکاود. پژوهش پیش روی به استادان سخنوری مانند دانته و کاوالکانتی در ادبیات ایتالیا پرداخته و منابع شرقی خیال‌آفرینی و سبکینه‌های سخنوری آنان را در کنار بزرگترین شاعران پارسی‌گوی همچون حافظ بررسی کرده است. دستاورد نهایی این پژوهش رهگیری و شناسایی منابع همسان اثرگذار در پدیداری برخی مضامین ویژه‌ی شعر پارسی و ایتالیک در سده‌های میانی ست.