قدردانی از رساله‌ها در این مرز و بوم رسمی کهن‌ساله نیست و تنها چند سالی است که در برخی جشنواره‌ها جوایزی بدانها اختصاص یافته است. با وجود تمامی سختگیری‌هایی که در گذراندن رساله در دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی می‌شود مآلاً سرنوشت اکثر رساله‌ها خاک خوردن در گوشه‌ی کتابخانه‌ها و حداکثر مراجعه‌ی برخی دانشجویان و پژوهشگران بدانهاست. واقعیّت این است که رساله‌ها - هرچند به عللی کاملاً منطقی- از نمایش عمومی، پشت ویترین مغازه‌های کتابفروشی محرومند. جایزه‌ی استاد دانشور جناب آقای دکتر مجتبایی که پایه‌گذار مطالعات تطبیقی ادیان و عرفان در ایران به شیوه‌ای آکادمیک هستند، مجالی برای قدردانی از تلاش این دانشجویان، زیر نظر استادان فرهیخته‌ی راهنما در رساله‌هاست. به‌ویژه که رساله‌ی برتر این جایزه پس از تکمیل تحقیقات مؤلف، در کسوت کتاب امکانی برای چاپ می‌یابد. نگاهی به رساله‌های دوره‌های پیشین این جایزه که اکنون به زیور طبع آراسته‌اند نیز مؤیّد همین امر است. همچنین نفس قدردانی از رساله‌ی برتر شور و حالی در دانشجویان برمی‌انگیزد و فضا را رقابتی‌تر می‌کند. طُرفه آنکه انگیزه‌ی ارسال رساله برای این جایزه نه تنها در محتوا که در سیمای رساله نیز بی‌تأثیر نیست و آن را چشم نوازتر می‌کند؛ چه، موجب کوشش دانشجویان در پیراستن رساله از اشتباهات تایپی و آراستن آن به فنون صفحه‌آرایی می‌شود. همین امر سبب ارتقاء سطح رساله‌ها از منظرهای مختلف است. از این روی، با توجّه به نام بلند استاد گرانقدر جناب آقای دکتر مجتبایی در حوزه‌ی علم و فرهنگ دور نیست که این جایزه روزی آوازه‌ای جهانی یابد و دانشجویان ادیان و عرفان و ادب پارسی از چهارگوشه‌ی عالم از هر دانشگاهی و با هر ملیّتی بتوانند در آن شرکت کنند. برای هیئت محترم داوران که با دقت بسیار به بررسی رساله‌ها پرداخته‌اند و نیز دست اندرکارانِ معتبرترین جایزه‌ی ادیان و عرفان و ادبیات در ایران آرزوی بهروزی و برای استادم جناب آقای دکتر مجتبایی آرزوی سلامت و سعادت و طول عمر با عزّت دارم.