یادداشت نویسنده‌ی رساله‌ی تشویقی هشتمین دوره‌ی جایزه‌ی دکتر فتح‌الله مجتبایی

شکر و سپاس و منت و عزت خدای را/ پروردگار خلق و خداوند کبریا

بی‌سکه‌ی قبول تو، ضرب عمل دغل/ بی‌خاتم رضای تو، سعی امل هبا (سعدی)

 

به برندگان پیشین این جایزه‌ی ارزشمند تبریک می‌گویم. آرزو می‌کنم قلم‌هایشان همواره نویسا باشد و آثاری درخشان و ماندگار بر گنجینه‌ی فرهنگ ایران‌زمین بیفزاید.

رساله‌ی پربار، علاوه‌بر کوشش نویسنده، ثمره‌ی راهنمایی خردمندانه، مشاوره‌ی مهربانانه، و داوری سنجیده نیز هست. «شکر خدا که از مدد بخت کارساز»، من و سایر نامزدهای دریافت این جایزه، در فرصت محدودمان برای به سرانجام رساندن رساله، از موهبت وجود پرفیض استادانی دانشور و مهربان برخوردار بوده‌ایم.

سپاسگزاریم از دکتر فتح‌الله مجتبایی عزیز، که نام و آوازه‌شان بلندتر از آن است که حاجت بیانش باشد.

هشت سال پیش، یا اندکی پیش‌تر، وقتی گرمیِ بازار رساله‌ها و مقاله‌های پژوهشی، آرام‌آرام، دکان رساله‌فروشان و مقاله‌سازان را نیز رونق می‌بخشید و جماعت دانشگاهیان از این آشفته بازار به تنگ آمده بودند، دکتر مجتبایی، به‌جای هم‌نوایی با فریادهایی که می‌دانست به جایی نمی‌رسد، از خودش پرسید برای ارتقای کیفیت رساله‌های دکتری چه کاری از ما ساخته است؟ چگونه می‌توان به دانشجویان و استادان انگیزه بخشید تا رساله‌های بهتری بنویسند؟

او، به‌درستی، اعطای جایزه و تشویق برگزیدگان را بهترین و مؤثرترین راه دید. پس، خود به میدان آمد و دست‌به‌کار شد. از اموالش، جایزه‌ی مادی را تأمین کرد و از نام و اعتبار و جایگاه معنوی‌اش مایه گذاشت تا استادانی گرانمایه، هر سال، برای داوری دوباره‌ی رساله‌ها گرد هم آیند و بر اهمیت این جایزه بیفزایند.

ممنونیم از مرکز فرهنگی شهرکتاب که در تمام این سال‌ها عهده‌دار اجرای مراسم و امور جانبی اهدای این جایزه بوده است.

 تداوم این ارزیابی‌ها و تشویق‌ها، بی‌گمان، بر اشتیاق دانشجویان و دانش‌آموختگان به پژوهش‌های سنجیده‌تر، سودمندتر، وجامع‌تر خواهد افزود.

آقای دکتر مجتبایی عزیز، قدردان همت و دانایی شماییم.

به‌قول خانم دکتر آموزگار نازنین، «چه خوب شد که به دنیا آمدید! زندگی پرباری در پیش گرفتید، در چهارچوب خشکِ یک اندیشه زندانی نشدید، تنها یک مسیر را انتخاب نکردید، افق دیدتان دوردست‌ها را درنوردید و به هند و یونان هم پرواز کرد. به‌جز ایران، خوشه‌چین دانسته‌های دانشگاه‌های معتبر جهان شدید و پژوهش‌های ایرانی و غربی را به یاری گرفتید. کم گفتید و گزیده گفتید. همیشه آرزو کردید که شاهد درخشش ادبیات و زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در سطح جهان باشید و فریاد زدید که آنچه یک فرهنگ را ساقط می‌کند محدود کردن آن در چهارچوب خودش است. هرگز از راهی که در پیش گرفته‌اید پشیمان نشدید و تکرار کردید که اگر دوباره به دنیا بیایید در همین راه قدم خواهید گذاشت...  چه خوب شد که به دنیا آمدید!»

آرزو می‌کنیم اقداماتی همچون جایزه‌ی دکتر مجتبایی، با انگیزه‌بخشی برای تلاش و پویندگی، روزی کساد کند بساط جهل‌فروشی رساله‌فروشان را!