عبدالرضا مدرس‌زاده در یادداشتی از «میراث هزار ساله ابوسعید ابی‌الخیر» نوشته‌است.

ایسنا: اکنون که با هزارمین سال درگذشت ابوسعید ابی‌الخیر عارف نامدار ایرانی روبرو هستیم، درمی‌یابیم که ماندگاری و تأثیرگذاری هزارساله او ریشه در آویزه‌ها و آموزه‌های عرفانی‌ای دارد که شیخ بدان‌ها منسوب است.

مرور روش و منش شیخ ابوسعید در کتاب اسرارالتوحید -که میراث گران‌بهای زبان فارسی و فرهنگ ایرانی است- اکنون به ما می‌نمایاند که انسان امروز در اوج نیازمندی به این آداب و هنجارها قرار دارد.
این‌که بتوان به گونه‌ای زیست که منکران سخت‌نهاد و البته سست‌بنیاد هم از در ارادت و دوستی درآیند، اگر نه معجزه که گونه‌ای شگفت‌کاری برآمده از معرفت است که عارفان مسلمان آن را با سلوک آراسته به تساهل و تسامح ایرانی پرورش داده و به اوج رسانیده‌اند.
آموزه‌ها و سخنان و کارکرد ابوسعید امروز و در برهه دل‌آزار دنیازدگی و نفس‌پروری، بیشترین‌کاربرد و تأثیرگذاری را دارد که به راستی بریدن از عالم جان و جانان بیشترین فتنه‌های آخرالزمانی را رقم زده است.
پیام اصلی ابوسعید برای امروز ما؛ وانهادن دنیا و ترک نزاع بر سر حطام آن و دل‌نهادن به قناعت و گمنامی و ترک رقابت بر سر دنیاطلبی است‌.
این که شیخ به قدرتی معنوی از جنس نفوذ کلام و توان تأثیرگذاری رسیده‌است که خواجه و مفتی و محتسب را به زانو درمی‌آورد به معنی پیروزی سلوک و باطن‌گرایی بر همه عنوان‌ها و تعیّن‌ها است.
ابوسعید درس پاک‌دلی و نفس‌گریزی و شوق‌انگیزی را در هاله‌ای از تنها شدگی و در اقلیت‌ماندن برای ما به یادگار نهاده است؛ او از نفی و طرد شدن از سوی اکثریت صاحب‌نفوذ هراسی ندارد زیرا مقام بلند معرفت‌گرایی او را از همه هراس‌ها و وسواس‌ها دور نگه‌داشته است.
راه کاستن از کژی‌ها و ترک نژندی‌ها در روزگار ما از پیشگاه کسی می‌گذرد که صاحب انفاس و حامل اسرار توحید بود.