انتشارات نیلوفر، بار دیگر نویسنده‌ای توانا را از دیار روس‌ها به جامعه پارسی زبانان معرفی نمود. این بار، رمانی که نیلوفر با نام «هوانورد» به بازار کتاب ایران عرضه می‌کند دارای ویژگی منحصر به‌فردی است و آن این که نویسنده و مترجم آن، هردو، مورد تأیید و تحسین صاحب‌نظران ادبیات داستانی کشور خویش واقع شده‌اند. یِوگِنی وادالازکین (م.۱۹۶۴) خالق Aviator و نویسنده و زبانشناس اهل پترزبورگ، برگزیده جایزه «سولژنتسین» در سال ۲۰۱۹ بوده و در پیشینه حرفه‌ای خویش جوایز «کتاب بزرگ» و «یاسنایا پالیانا» را دارد. زینب یونسی نیز که پیشتر ویکتور ارافیف را با «استالین خوب» به دوستداران ادبیات نوین روس در ایران شناسانده بود، در سال ۱۳۹۷ جایزه ابوالحسن نجفی را، به خاطر برگردان شیوای «زلیخا چشم‌هایش را باز می‌کند» اثر گوزل یاخینا، از آنِ خود کرده بود. از آنجا که این مترجم گزیده کار، این سه اثر مهم را مستقیم از زبان روسی به فارسی برگردانده است، خوانندگان می‌توانند از این طریق با خاطری آسوده و بی واسطه، با فضای داستان‌نویسی مدرن روسیه معاصر ارتباط برقرار نمایند.

رمان جذاب «هوانورد» روایتگر حال و روز انسان گرفتار در چنبره زمان و سرگشته در دایره مکان است که به جستجوی هویت خویش برخاسته است. هوانورد با تکنیکی آشنایی‌زدا و پیرنگی خارق‌العاده، به درونی‌ترین لایه‌های وجودی آدمی نقب زده و در عین پرهیز از رویکردهای ایدئولوژیک و سطحی نگر، جامعه شوروی سابق را با شلاق هنر و ادبیات، نواخته و مناسبات انسانی آن دوره را با بهره گیری از زبان داستان نقد کرده است. 

یوگنی وادالازکین که پیش ازین با رمان «برگ بو» شهرتی به هم زده بود، از خلاف آمد عادت، دانشمندی و نویسندگی را در خود جمع کرده است که در جهان ادبیات کمتر سابقه دارد. او در هوانورد از سویی در پی رابطه انسان با خویشتن خویش و از سوی دیگر پرسش بنیادین از عدالت است. او در این اثر ضمن طرح مسائل فلسفی-روانشناختی اساسی، در موضعی رفیعتر از یک قصه گوی نصیحتگر نشسته و هرگز در مقام پاسخگویی نهایی به سؤالاتی که درافکنده است برنیامده، بلکه کوشیده است که صورت مسأله را با زبانی هنری روشن‌تر کرده و پرتویی بر این دشواره های دیرین بشری بیفکند.

«هوانورد» حکایت مردی است که با یادآوری خاطرات دیرینش به‌تدریج زندگی پیشینش را بازسازی می‌کند. مردی جوان در روسیه سال‌های آغازین قرن بیستم، که در معرکه انقلاب و پیامدهای آن زندگی می‌کند و به یکباره با این پرسش مواجه می‌شود که او چگونه خاطرات اوایل قرن بیستم را به خاطر می‌آورد در حالی که داروهایی که می‌خورد تولید سال ۱۹۹۹ است؟! 

آنان که دل در گرو ادبیات داستانی جهان و بویژه رمان معاصر روس دارند، بی‌گمان از مطالعه کتاب  «هوانورد» به زبان فارسی، لذت فراوان برده، درگیر ساحتی دیگر از اندیشه ورزی ادبی خواهند شد.