همه‌ی ما در این روزها مسئولیم و عمل نکردن دیگران به مسئولیتشان چیزی از مسئولیت ما کم نمی‌کند.

استاد دکتر محمدعلی موحد در پیامی که به مناسبت روز پدر فرستاده‌اند از ما خواسته‌اند که در این ایام کرونایی از دیگران غافل نباشیم، دیگرانی که نه بیمارند و نه پزشک و پرستار اما باری که در این روزها به دوش می‌کشند، که همان درآوردن خرج شب خانواده باشد، و رنجی که در این راه می‌برند شاید از بار و رنج کسانی که مستقیماً با این بیماری دست و گریبانند سبک‌تر و کمتر نباشد. در این دو سه روز فکر می‌کردم که این پیام را، مثل بسیاری چیزهایی که در فضای مجازی پخش می‌شود، آیا باید خواند و فراموش کرد یا باید آن را دعوتی تلقی کرد و گامی در راه اجابت آن برداشت. گمان می‌کنم که استاد موحّد و بسیاری از کسانی که پیام ایشان را خوانده یا شنیده‌اند انتظار داشته باشند که پژواک سخن ایشان را بشنوند و چیزی که در راه اجابت دعوت ایشان به فکر من می‌رسد و اکنون آن را به صورت پیشنهادی فروتنانه با دوستان در میان می‌گذارم این است.

در کنار کارهای گوناگونی که در همه جای کشور برای یاری کسانی که مستقیماً با مشکل کرونا دست و پنجه نرم می‌کنند انجام می‌شود، و همه در جای خود مایه‌ی سپاسگزاری است، گروه‌هایی هم که در فضای مجازی فعالیت می‌کنند می‌توانند با استفاده از این فضا که امکان دسترسی ایشان را به دوستان و همفکران و همکارانشان فراهم می‌آورد، عملاً دست به کاری بزنند. برای پرهیز از اطاله‌ی کلام رؤوس کلی این پیشنهاد را در زیر مطرح می‌کنم:

۱)  از میان اعضای هر گروه تلگرامی یا واتساپی کسانی که امکانش را دارند داوطلب شوند که ماهانه مبلغی به عنوان کمک به آسیب دیدگان از کرونا بپردازند.

۲)  ادمین گروه یا شخص معتمد او، که مسئول حساب خوانده می‌شود، این مبالغ را در حساب ویژه‌ای نگه دارد. 

۳)  اعضای گروه کسانی را مستحق دریافت کمک می‌دانند به مسئول این حساب اعلام کنند.

۴)  مسئول بر اساس اطلاعاتی که دریافت کرده، ماهانه مبلغی به حساب شخصی که نامش اعلام شده بریزد.

۵)  مبالغ دریافتی، بدون ذکر نام پرداخت کنندگان، و مبالغ پرداختی، بدون ذکر نام دریافت کنندگان، به فواصل معین در کانال اعلام شود.

۶)  پس از پایان یافتن دوران فعلی، پرداخت کنندگان بتوانند مبلغی را که از پرداختی‌های ایشان در حساب مانده دریافت کنند و خود در هر راهی که صلاح می‌دانند هزینه کنند یا به مسئول حساب اختیار بدهند آن را در اختیار اشخاص مستحق یا نهادهای نیکوکاری قرار دهد.

طبیعی است که این سازوکار بر اساس اعتماد متقابل شکل خواهد گرفت و اعتماد همیشه هم نتایج مطلوب به بار نمی‌آورد. اما من  راه دیگری هم نمی‌شناسم. گمان می‌کنم اگر هر گروه تلگرامی، که از لحاظ نوع اعضا و دامنه‌ی فعالیت گروه از انسجام نسبی برخوردار باشد، بتواند از این راه هزینه‌های ماهانه‌ی یک یا چند خانوار را در این روزگار سخت عهده‌دار شود، شاید گامی در راه کاستن از آلام برخی از هموطنان برداشته شود. می‌دانم که این پیشنهاد بیش از حد فروتنانه و در برابر مشکلات این روزها بسیار حقیر است. می‌دانم که کسان و دستگاه‌هایی هستند که بسیار بیش از اینها باید بکنند و نمی‌کنند. می‌دانم که مشکلاتی که این میهمان ناخوانده تا مدت‌ها برای کشور ما، و همه‌ی جهان، پدید می‌آورد با این گونه اقدامات چاره‌شدنی نیست.

اما چه باید کرد؟ همه‌ی ما در این روزها مسئولیم و عمل نکردن دیگران به مسئولیتشان چیزی از مسئولیت ما کم نمی‌کند.

بنا بر این عاجزانه استدعا دارم این پیشنهاد را موضوع بحث قرار ندهید. یا، در مقام فرد یا عضوی از یک گروه در فضای مجازی، آن را بپذیرید و بهترین راه عملی کردنش را هم خودتان جستجو کنید و یا آن را نادیده بگیرید. روزهای خوش‌تری برای همه آرزو دارم.