یکی از وارثان سنّت عقلانی در تمدن ایرانی‌اسلامی، حکیم افضل‌الدّین محمّد مَرَقی کاشانی معروف به باباافضل است که در نیمه‌ی دوم قرن ششم و آغاز قرن هفتم می‌زیست. چنان‌که از آثار باباافضل پیداست وی به دنبال طرحی که شیخ اشراق سهروردی آغاز کرده بود، در جستجوی فلسفۀ نظری و برهانی صرف همچون مشائیان و پیروان ارسطو نبوده است، بلکه در پی احیای حکمتی مبتنی بر بحث و ذوق، توأمان است. وی به شیوه‌ی اشراقیون با تأکید بر حقیقت نفس و «خودیِ خود»، خودآگاهی یا معرفة‌النفس را پایه و اساس سلوک عملی قرار می‌دهد و به شاگردانش می‌آموزد که حقیقت وجود آدمی، «خِرَد»  است. فلسفۀ باباافضل به‌مثابۀ‌ مشی زندگی است و در آن آدمی در سیر خودشناسی به شیوه‌ای عقلانی، راه تهذیب نفس و تزکیه‌ی درون را می‌یابد. بررسی آثار و آراء باباافضل نشان می‌دهد که وی میراثی از حکمت اشراقی و خسروانی را در آثار و اقوال خود برای شاگردانش به ودیعه نهاده است و از این منظر، برخی از آثار او می‌تواند شرح و تفسیری بر حکمت اشراق سهروردی باشد.
شانزدهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ی سهروردی به «شیخ اشراق و باباافضل کاشانی» اختصاص دارد که با سخنان دکتر مریم اسدیان (پژوهشگر و مدرس دانشگاه) در روز چهارشنبه اول تیرماه ساعت ۱۵ برگزار می‌شود.

علاقه‌مندان می‌توانند این نشست را از اینستاگرام مرکز فرهنگی شهرکتاب به نشانی ketabofarhang، کانال تلگرام bookcitycc و صفحه‌ی این مرکز در آپارات پیگیری کنند.