در پاسخ به پرسش «موسیقی چیست» نباید تعریفی منطقی مشابه آنچه فارابی ارائه داده است را از سهروردی انتظار داشته باشیم؛ زیرا او اصولاَ با چنین تعریفی مخالف است و علم به واسطۀ تعریف را منتهی به یقین نمی­ داند، بلکه او معتقد است که در نهایت، یقین از راه اشراق به دست می­آید؛ همان معرفتی که بی­واسطه و میانجی حاصل می­شود. با این وصف شاید اگر از سهروردي بپرسیم که موسیقی چیست؟ نشان عالم مثال و هورقلیا را دهد؛ چرا که معتقد است صوت مثالی تنها در این عالم، یعنی عالم افلاك مثالی متحقق می­شود. او براي این عالم اصوات و نغماتی مثالی قائل است که باوجودی­که شرایط اصوات این جهان را ندارند، اصل و اساسِ موسیقاییِ این عالم و عالم محسوسات محسوب می­شوند. سهروردی هیج نغمه­ ای خوش آهنگ­تر و لذت­بخش­ تر از آن­ها در هستی­ شناسیِ خود متصور نیست و معتقد است که تنها سالکان طریقِ حق هستند که از این اصوات آگاهی دارند. بدین ترتیب، تنها راه شناختِ حقیقت موسیقی؛ اشراق و علمِ حضوري است که با سلوک و طیِ طریقِ عرفانی حاصل می­گردد.

سی‌وهشتمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ی سهروردی به «موسیقی سنتی در آرای حکمی و عرفانی سهروردی» اختصاص دارد که با حضور محمدرضا عزیزی (پژوهشگر هنر و نویسنده‌ی کتاب تحلیل زیبایی‌‌شناسی موسیقی دستگاهی ایران) در روز چهارشنبه ۱۲بهمن ساعت ۱۵ برگزار می‌شود.

علاقه‌مندان می‌توانند این نشست را از اینستاگرام مرکز فرهنگی شهرکتاب به نشانی ketabofarhang، کانال تلگرام bookcitycc و صفحه‌ی این مرکز در سایت آپارات پیگیری کنند.