حسن همایون گفت: مجموعه‌ی شعر «برف تا کمر در تاریکی نشسته» تازگی از سوی نشر مرواید چاپ شده است؛ کتاب «برف تا کمر در تاریکی نشسته» در دو بخش تدوین شده است، در برگیرنده‌ی شعر‌های یک دهه‌ی اخیر است. عموم شعر‌های مجموعه بلند هستند و در قالب آزاد، در ساختار‌هایی اپیزودیک، دایره‌ای، پایان باز نوشته شدند. زاویه‌ی دید‌هایی متنوعی در شعر‌ها هست. در این مجموعه تلاش داشته‌ام ساختار‌هایی متفاوت، خلاق و اثر‌گذار را در اجرای شعر‌ها رقم بزنم. تشخیص این‌که تا چه اندازه موفق بوده دیگر به عهده‌ی مخاطب است.
این روزنامه‌نگار ادامه داد: مجموعه‌ی «برف در تاریکی نشسته» به مادرم و زن‌های سرزمینم تقدیم شده است؛ این تقدیم‌ به صرفا یک ادای دین به مادرم و قدر‌دانی از ایشان نبوده است. بلکه من به عنوان یک شهروند ایرانی نسبت به مسائل مبتلا به جامعه‌ام دغدغه‌مند بوده‌ام و همواره از هر دری می‌رفتم با پرسش‌های تازه‌ای به سوی شعر‌ها و نوشته‌هایم بر می‌گشتم. بله ادبیات را جای طرح این دست دغدغه‌ها می‌دانم. دغدغه‌های کاملا شخصی‌ که به مسائل کلان و بزرگ اجتماعی گره خورده است. یکی از این جهت مجموعه‌ی شعرم را به جامعه‌ی بزرگ زن‌های هم‌وطن تقدیم کردم؛ دیگر آن‌که «زن» از مهم‌ترین «ابژه‌های» نوشتاری‌ام در این کتاب است. اگر بنا باشد توضیحی بدهم از نظر من ِ مولف، کتاب بر اساس دو ابژه‌ی «زن» و «تاریکی» در حرکت است. «زن» در شعر‌های این کتاب به «ابژه‌ای» صرف برای ستایش و تحسین شدن در حد یک شی، مانند گلدان کنار پنجره فروکاسته نشده است؛ برخلاف سنت شعر غنایی فارسی که یک‌سره «زن» را تا حد یک شی‌ پایین آورده است. من سعی کرد‌ه‌ام خلاف این راه را بروم. مثلا در شعر «بندر‌گاه» به وضوح این رویکرد دیده می‌شود؛ «زن» ترس، تشویش، نگرانی، بی‌خوابی و... دارد. سعی کرده‌ام از نگاه کلیشه‌ای به «زن» و شعر تغزلی گذر کنم مخاطب را با لایه‌های درونی ترس‌ها، تشویش‌ها، تنهایی‌ها، کمدی‌های، اضطراب‌های زن و مرد معاصر ایرانی روبرو کنم.
همایون توضیح داد: کتاب «برف تا کمر در تاریکی نشسته» در برگیرنده‌ی پنجاه شعر بلند است؛ هر چند با گذشت چند دهه از شعر آزاد ایران تکلیف شاعر و مخاطب با تعریف «شعر بلند» و «شعرکوتاه» معلوم نیست. شعر‌های این کتاب فقط کشف‌محور نیستند و در چند کلمه‌ی روزمره خلاصه نمی‌شوند، همچنین ساختار دراماتیک اعم از روایی، اپیزودیک دارند؛ طبیعی است با چنین رویکردی نمی‌توان شعر‌های مجموعه را ذیل نحله‌ی کوتاه‌نویس‌های صرفا کشف‌محور طبقه‌بندی کرد، به اقتضاء خَلق، شعر شکل‌اش را پیدا کرده است. در این تلقی از شعر که گفته شد، «کوتاه» و «بلند» بودن شعر ملاک ارزش‌گذاری‌های زیبایی‌شناسی نیست. پرهیز از تحمیل چیزی بیرون از متن، از استراتژی‌های این مجموعه است.
وی تصریح کرد: «چهارشنبه‌ها»، «خاطره‌ی تاریک رفتن را از یاد نمی‌بریم»، «پیشانی مرد‌ها سال‌هاست در فکر غرق شده!»، «شعر شیراز»، «بالکن»، «عینِ عین...»، «هیچ چیز نمی‌چرخد»، «زن‌ها برای همیشه از تاریخ کوچ می‌کنند»، «سرباز‌ها – سپیدار‌ها»، «درخت»، «سه اپیزود درهم بافته از طناب»، «روزهای تهران»، «یک روایت مخدوش»، «تنهایی خرس قهوه‌ای‌ست»، «آشغال‌ها»، «استعاره»، «به اپیزودی که بر نمی‌گردد»، «ده اپیزود نوستالژیک از زندگی شاعری که رومانتیک بود» و... عنوان تعدادی از شعر‌های این مجموعه است.
او در پایان گفت: کتاب «برف در تاریکی نشسته» اردیبهشت‌ماه سال جاری برای دریافت مجوز ارسال شد و مردادماه مجوزش صادر شد؛ در مرحله‌ی نخست یازده شعرحذف شده بود که بعد پیگیر‌ی‌ ناشر، به حذف هفت شعر کاهش پیدا کرد. این اثر در ۱۲۴ صفحه، در شمارگان ۱۱۰۰ نسخه به قیمت ۶۹۰۰ چاپ شده و در این هفته به پیش‌خوان کتاب‌فروشی‌ها می‌آید.
 حسن همایون سال ۱۳۶۱ در مرودشت به دنیا آمده است، در یک دهه‌ی اخیر این خبرنگار با رسانه‌های مختلفی در حوزه‌ی ادبیات و کتاب کار کرده است، همچنین پیش‌تر شعر‌ها و داستان‌های وی در رسانه‌های مکتوب و آن‌لاین ادبیات منتشر شده است. این شاعر و روز‌نامه‌نگار دانش‌آموخته‌ی علوم اجتماعی است.