ناصرخسرو از شاعران نامدار ادب فارسی است که ترجیح داده است سیاست‌های فرهنگی و تبلیغی خویش را در قبال آیین اسماعیلی با زبان و بیان شعر هم پیش ببرد. این شاعر که در دوره‌ی سبک خراسانی می‌زیسته است، به ناچار قالب قصیده‌ی سنتی خراسانی را به کار گرفته است تا بتواند پاره‌ای دیدگاه‌ها و انتقادهای خویش را به مردم عرضه کند.
از آن‌جا که ناصرخسرو به عمد سنخیت و همسانی خویش را با شاعران درباری و قصیده‌پرداز به پایین‌ترین سطح ممکن رسانیده است، بافت و ساختار قصاید او دقیقا در نقطه مقابل قصاید شاعران درباری قرار می‌گیرد.
ناصرخسرو علاوه بر استفاده از قالب ادبی مناسب در محضر ممدوح، نشانه‌های همسانی و شباهت میان خود و دیگر قصیده‌پردازان را از بین برده است.  به عبارت دیگر مختصات قصیده‌های ناصرخسرو کاملا منحصر به فرد و برآمده از سبک شخصی اوست و درک و دریافت این نشانه‌ها‌ی خاص، خواننده را با ابعادی تازه از شخصیت او آشنا می‌کند.
چهارمین مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ی ناصرخسرو در روز چهارشنبه پانزدهم بهمن ساعت ۱۶:۳۰ به بررسی ساختار قصاید ناصرخسرو اختصاص دارد که با سخنرانی دکتر عبدالرضا مدرس‌زاده در مرکز فرهنگی شهر کتاب واقع در خیابان شهید بهشتی، خیابان شهید احمد قصیر (بخارست)، نبش کوچه‌ی سوم برگزار می‌شود. ورود برای علاقه‌مندان آزاد است.