حکایت جحی و استاد خیاط

نه کسی حال من سوخته دل می‌پرسید

در شهر قرض‌ دارم اندر محله قرض

در ما به ناز می‌نگرد دلربای ما

جحی در کودکی چند روز مزدور خیاطی بود. روزی استادش کاسه‌ای عسل به دکان برد، خواست به کاری رود، جحی را گفت: در این کاسه زهر است زنهار تا نخوری که هلاک شوی. گفت: مرا با آن‌چه کار است. چون استاد برفت جحی وصله‌ای جامه با صراف داد و پاره‌ای نان فزونی بستد و با آن عسل تمام بخورد. استاد بازآمد. وصله می‌طلبید. جحی گفت: مرا مزن تا راست بگویم، حال آن‌که من غافل شدم طرار وصله بربود. من ترسیدم که تو بیایی و مرا بزنی، گفتم زهر بخورم تا تو بازآیی من مرده باشم. آن زهر که در کاسه بود تمام بخوردم و هنوز زنده‌ام، باقی تو دانی.

لطایف عبید زاکانی